(όχι του Καρόλου Ντίκενς)
Είχαν αλλάξει ζωή. Και σπίτια και έπιπλα.
Εκείνη τη χρονιά άλλαξαν και αυτοκίνητο. Ήταν το τελευταίο από αυτά που είχαν κασετόφωνο. Κανένα ταξίδι τους πια δεν θα είχε ψάξιμο μπρος-πίσω την κασέτα για να ξαναπαίξει το ίδιο τραγούδι ή να προσπεραστεί κάποιο άλλο - κι από το 5 να πάνε στο 8, γιατί αυτό, το 8, ήταν το 'κόλλημά' τους. Και γρύλιζαν οι κασέτες..
Πέρασαν τα χρόνια και τα βινύλια, οι μαγνητοταινίες, οι κασέτες, ως και τα σι ντι. Κι επειδή οι δυο τους μεγάλωσαν πολύ, πύκνωσαν οι μουσικές αναδρομές στο παρελθόν. Και οι ανασκαφές.
Το κουτί με τις κασέτες της, πού είχε πάει; Τελευταία θέση του ήταν, όχι πολύ παλιά, σαν μόλις χθες, στο τελευταίο αυτοκίνητο με κασετόφωνο. Στο πορτ μπαγκάζ.
«Τι εννοείς; Το πέταξα. Τι να τις κάνεις τις κασέτες;»
«…»
Έπρεπε να το ξεπεράσουν, είχαν μεγαλώσει πια πολύ. Πολύ για να στενοχωριούνται για 'πράγματα'.
2016. Ο Μπομπ Ντίλαν πήρε το Νόμπελ.
Νοέμβριος. Το πνεύμα των Χριστουγέννων ξύπνησε.
Τυλιγμένο με μαγνητοταινίες, ήρθε μια νύχτα μπροστά του. Έμοιαζε στον Ντίλαν νεαρό και κρατούσε μια κασέτα μέσα στη βρώμα, με το φουντωτό εφηβικό κεφάλι του στο εξώφυλλο. Πόσο όμορφα μάτια έχει ο Ντίλαν, τώρα το παρατηρούσε για πρώτη φορά, έτσι που τον κοιτούσε ο Μπομπ, κατάματα και οργισμένα.
«Είσαι γελοίο. Τι θέλεις;»
«Τρία φαντάσματα θα σε επισκεφθούν. Τρία.»
«Άντε χάσου. Γελοίο.»
Γιατί όμως, έρχεται τώρα να τον τρομοκρατήσει, τι είχε κάνει;;
Τη δεύτερη νύχτα, ήρθε η δεύτερη μορφή. Έμοιαζε στην Τζάνις, που δεν γέρασε ποτέ. Κρατούσε κι αυτή μια κασέτα λερή, με την τσόπερ στο εξώφυλλο.
Η Τζάνις κούνησε τη μαγνητοκασέτα μπροστά στα μάτια του και τα βραχιόλια της κροτάλισαν φρικιαστικά.
Του άρεσε πολύ η Τζάνις, πάντα του άρεσε. Γιατί τον φοβέριζε τώρα, τι είχε κάνει;;
Την τρίτη νύχτα, το περίμενε πως θα ερχόταν το πνεύμα που θα τον τρομοκρατούσε περισσότερο.
Ήρθε. Το φάντασμα φορούσε δερμάτινο τζάκετ κι ήταν ο Τζον. Όπως ήταν την τελευταία βραδιά του στη Νέα Υόρκη. Κρατούσε μια κασέτα χρωμίου ενισχυμένη. Μία από αυτές τις διάφανες που ήταν για να γράφεις από το ραδιόφωνο, σε θήκη χωρίς εξώφυλλο, από αυτές τις πιο προσωπικές.
Ο Τζον ήταν πάντα καταλυτικός. Από κάπου ακουγόταν το “so this is Christmas (war is over)” που ακόμη και τη συνείδηση του Εμπενίζερ Σκρουτζ θα αφύπνιζε..
Και θυμήθηκε κι εκείνος τώρα πως η Κ. του είχε πει πολλές φορές, σαν κολλημένη βελόνα, ότι την επόμενη μέρα αφού σκότωσαν τον Τζον Λένον, είχε γράψει σε κασέτα ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα. Είχε μόλις γυρίσει απ’ το σχολείο και άκουγε το αφιέρωμα κλαίγοντας μπροστά στο ραδιόφωνο, που έλεγε και ξαναέλεγε πως ο Τζον δεν ήταν πια εδώ.
Εκείνος την είχε γνωρίσει πολύ μετά.
Ο Τζον ήταν τώρα μπροστά του∙ τον διαπερνούσε με το βλέμμα του, όπως μόνο ο Τζον μπορεί να κάνει. Κι εκείνος ήταν έτοιμος να καταρρεύσει μπροστά σ’ αυτό το τρίτο, το πιο μεγάλο πνεύμα! Ο Τζον κρατούσε πάντα τη διάφανη κασέτα, την πιο πολύτιμη. Και, με το άλλο χέρι, σχημάτισε αργά με τα δάχτυλά του το σήμα της ειρήνης, όπως μόνο ο Τζον μπορεί να κάνει∙ κι η μορφή του πέρασε σε μια στιγμή από όλες τις εποχές: ο Τζον μαλλιά που κρύβουν τα μάτια, ο Τζον μακριά μαλλιά, ο Τζον κοντοκομμένα μαλλιά - και τα δυο δάχτυλα ανοιχτά στην ίδια θέση. Peace.
Λάθος μεγάλο να μπει μετά από χρόνια στο μαθητικό δωμάτιό της και, χωρίς να το σκεφτεί, να πάρει το κουτί με τις κασέτες και να πετάξει ένα κομμάτι της ζωής της στα σκουπίδια.
Give peace a chance. Της ζήτησε συγγνώμη και της ψιθύρισε «I didn’t mean to hurt you..» χωρίς να ξέρει πως το ραδιοφωνικό αφιέρωμα και η χαμένη κασέτα ξεκινούσαν με το Jealous Guy..
Μήνυμα προς τους μουσικόφιλους φίλους: Φέτος τα Χριστούγεννα, ανακαλύψτε ξανά τις ξεχασμένες κασέτες σας!!
apotis4stis5.com
