Το πιο γνωστό έθιμο των Χριστουγέννων σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Στόλιζαν ένα κλαδί αγριελιάς (Ειρεσιώνη) με κόκκινους καρπούς, αμύγδαλα, καρύδια, κάστανα δημητριακά και πρόσθεταν από λευκό μαλλί, γιρλάντες. Ο συμβολισμός του είχε να κάνει με την γονιμότητα και την ευφορία για τον νέο χρόνο που έρχεται. Συνήθως την προσέφεραν στην θεά Αθηνά και τον θεό Απόλλωνα. Τα παιδιά πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι τραγουδούσαν κάλαντα περιφέροντας την Ειρεσιώνη. Έπαιρναν φιλοδωρήματα από τους νοικοκυραίους και όταν τελείωναν κρεμούσαν στην κεντρική είσοδο του σπιτιού τους την Ειρεσιώνη και την κράταγαν μέχρι την επόμενη χρονιά βάζοντας το νέο κλαδί. Την εποχή του Βυζάντιου το έτος 512 ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α’ μετά τον κτίσιμο ναού χάρισε δυο ορειχάλκινα δέντρα που τοποθετήθηκαν μπροστά από την ωραία πύλη του ιερού. Στην Κωνσταντινούπολη στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας είχαν τοποθετηθεί στο επιστύλιο του τέμπλου μεταλλικά δένδρα σε σχήμα κυπαρισσιών και ήταν στολισμένα με φώτα σε σχήμα κώνων. Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αθήνα τοποθετήθηκε κοντά στο σημερινό πεδίον του Άρεως από τους Βαυαρούς το 1833.
Από πιο ελληνικά έθιμα είναι το στολισμένο καραβάκι. Στις νησιωτικές περιοχές της χώρα μας τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα έχοντας μαζί τους ένα χειροποίητο καραβάκι. Η κατασκευή του γίνονταν από ότι έβρισκαν πιο εύκαιρο, ξύλο σχοινιά, κουρέλια, και χρωματιστά χαρτιά. Οι γείτονες τους πρόσφεραν γλυκά και χριστόψωμα με τα οποία γέμιζαν τα καραβάκια. Καθώς παραδοσιακά είμαστε χώρα ναυτικών τα καραβάκια συμβόλιζαν την αγάπη για την θάλασσα και τα μακρινά ταξίδια των αγαπημένων συγγενών τους καθώς και την προσμονή για την γρήγορη επιστροφή τους.
Το έθιμο βασίζεται σε μια παλαιά παράδοση. Την βραδιά που γεννήθηκε ο Χριστός ξεκίνησαν οι ποιμένες να πάνε στην φάτνη να προσκυνήσουν. Η νύχτα όμως ήταν πολύ σκοτεινή και βρήκαν ένα ξερό πουρνάρι και έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί και του έβαλαν φωτιά και έτσι το σκοτεινό βουνό γέμισε από χαρούμενες φωτιές και τριξίματα. Από τότε στα χωριά της Άρτας όποιος ξεκινά να πάει στον γείτονα για τα χρόνια πολλά κρατούν ένα κλαρί από πουρνάρι που καίει τρίζοντας. Στα Γιάννενα ισχύει το ίδιο με μόνη διαφορά ότι εκεί κρατούν στα χέρια τους πουρναρόφυλλα και δαφνόφυλλα που τα πετούν στο τζάκι μόλις μπούνε στα γειτονικά σπίτια. Μόλις τα φύλλα αρχίζουν να πιάσουν φωτιά αρχίζουν να εύχονται στο νοικοκύρη του σπιτιού ευχές. Έθιμο Μακεδονίας: Το Χριστόξυλο
Σε διάφορα χωριά της Μακεδονίας τις παραμονές των γιορτών ο νοικοκύρης βγαίνει και ψάχνει να βρει το πιο γερό, το πιο όμορφο και το πιο χοντρό ξύλο από πεύκο ή ελιά ώστε να το πάει στο σπίτι. Το ξύλο αυτό ονομάζεται Χριστόξυλο και είναι το ξύλο που θα καεί όλη την περίοδο των γιορτών. Στο τέλος μαζεύουν την στάχτη του πού πιστεύουν ότι προφυλάσσει το σπίτι και τα χωράφια από το κακό. Η παράδοση αναφέρει ότι όπως καίγεται το Χριστόξυλο έτσι ζεσταίνεται στην φάτνη το θείο βρέφος.
