Για να δείξη ο Χριστός την δόξα της θεότητός Του ανέβηκε στο όρος Θαβώρ.
Θα μπορούσε αυτό να γίνη και σε μια πεδιάδα, σε ένα απόμακρο μέρος. Γιατί όμως προτιμήθηκε το όρος; Στην παλαιά εποχή
συνηθιζόταν όλα τα μεγάλα γεγονότα να γίνωνται σε υψηλότερο μέρος, σε
υψηλά και χαμηλά βουνά, όπως ακριβώς έκαναν και οι ειδωλολάτρες που πάνω
στα βουνά τελούσαν τις θυσίες τους. Ο Χριστός δείχνει το μεγαλείο της
δόξης Του επάνω στο όρος Θαβώρ, αφού η φανέρωση της θεουργίας της
ανθρωπίνης φύσεως είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία της
ανθρωπότητος.
Έπειτα, όπως είπε ο Χριστός,
ήλθε για να αναζητήση το πλανώμενο πρόβατο, το οποίο χάθηκε στα βουνά.
Επομένως, ο Χριστός ανήλθε στο όρος για να δείξη ότι Αυτός βρήκε το
πλανηθέν πρόβατο και το ελευθέρωσε από την αμαρτία και τον διάβολο, ότι
αυτός είναι ο πραγματικός ποιμήν των ανθρώπων (άγ. Γρηγόριος Θεολόγος).
Η ανάβαση ακόμη στο όρος δείχνει ότι, όσοι θέλουν
να δούν την δόξα της θεότητος στην ανθρώπινη φύση του Λόγου, θα πρέπει
να εξέλθουν από την χθαμαλότητα, να αφήσουν τα χαμηλά και να ανεβούν
ψηλά, δηλαδή να καθαρισθούν από όλα τα γεώδη που τους κρατούν δεμένους
στην γή.
Η Μεταμόρφωση του Χριστού έγινε κατά την διάρκεια της ημέρας, οπότε οι Μαθητές είδαν δύο ηλίους τον αισθητό και τον νοητό.
Σε ένα τροπάριό του ο άγιος Ιωάννης ο
Δαμασκηνός γράφει: «Υπεκρύβη ακτίσι θεότητος αισθητός ήλιος ως εν όρει
Θαβωρίω είδέ σε μεταμορφούμενον, Ιησού μου». Δηλαδή, ο αισθητός ήλιος
κρύφτηκε και αφανίστηκε από τις ακτίνες της θεότητος του Χριστού. Ίσως
στην αρχή έβλεπαν δύο φώτα, το κτιστό και το άκτιστο, όπως λέγουν οι
άγιοι που έχουν τέτοιες εμπειρίες, αλλά όταν είδαν μεγαλύτερη ενέργεια
της θεότητος, τότε χάθηκε τελείως ο αισθητός ήλιος. Ο άγιος Ισαάκ ο
Σύρος λέγει ότι οι Μαθητές στο Θαβώρ έβλεπαν δύο ηλίους «ένα εν τω
ουρανώ κατά το έθος, και ένα παρά το έθος».
Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης λέγει
ότι στο όρος Θαβώρ, κατά τον καιρό της Μεταμορφώσεως του Χριστού έγινε
μέγα και φοβερό θέαμα.
Πρώτον,
γιατί ανέτειλαν δύο ήλιοι, πράγμα το οποίο δεν γνώρισε ποτέ η κτίση.
Δεν πρόκειται για τον ένα ήλιο που φαίνεται πριν την ανατολή του ηλίου,
τον λεγόμενο παρήλιο, το είδωλο του ηλίου, και στην συνέχεια εμφανίζεται
ο πραγματικός ήλιος, αλλά για δύο ηλίους, και μάλιστα κατά την
μεσημβρία.
Δεύτερον,
είναι φοβερό θέαμα, γιατί ο ένας είναι αισθητός ήλιος και ανέτειλε από
τους ουρανούς και ο άλλος νοητός, που ανέτειλε από την γή. Αυτός ο
δεύτερος ήλιος ήταν ασυγκρίτως ανώτερος από τον αισθητό ήλιο, που
ανέτειλε από τους ουρανούς. Και όπως με την ανατολή του αισθητού ηλίου
εξαφανίζονται όλα τα αστέρια του ουρανού, έτσι και με την ανατολή του
ηλίου της δικαιοσύνης εξαφανίστηκαν και οι ακτίνες του αισθητού
ηλίου.Βέβαια, την δόξα του νοητού ηλίου δεν είδαν όλοι οι άνθρωποι στην
γη εκείνη την στιγμή, παρά μόνο οι τρεις Μαθητές και οι Προφήτες, που
εμφανίστηκαν.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει
ότι τον αισθητό ήλιο που ανατέλλει τον βλέπουν όλοι όσοι κατοικούν στην
γή, εκτός βέβαια, αν κανείς είναι τυφλός, ενώ τον νοητό ήλιο της
δικαιοσύνης τον βλέπουν όσοι είναι κατάλληλοι και ετοιμασμένοι.
Και αναλύοντας αυτήν την σκέψη του λέγει
ότι τον αισθητό ήλιο, επειδή είναι άψυχος, άλογος και δεν έχει βούληση,
τον βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, ενώ ο νοητός ήλιος δεν έχει μόνον φύση
και φυσική λαμπρότητα και δόξα, αλλά και θέληση κατάλληλη, και γι’ αυτό
εμφανίζεται σε όσους αυτός θέλει και εάν και όσο καιρό θέλει.
Επομένως, το νοητό και άκτιστο φως το
βλέπουν όσοι αξιώνονται από τον Θεό αυτής της εμπειρίας, αφού ο Θεός
αποκαλύπτει τον Εαυτό Του σε όσους θέλει, και αυτή η αποκάλυψη είναι
ανάλογη με την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων που αξιώνονται της
αποκαλυπτικής εμπειρίας.
Από το βιβλίο«Οι Δεσποτικές Εορτές»Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου
poimin.gr
