«…Κύριε ἀνάπαυσον τάς ψυχάς τῶν κεκοιμημένων δούλων
σου, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προππάπων, γονέων, συζύγων,
τέκνων, ἀδελφῶν καί συγγενῶν ἡμῶν, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα
ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός…»
Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται «Σάββατο των Ψυχών» η Ψυχοσάββατο. Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο τελείται πριν από την Κυριακή της Απόκρεω).
Το απόγευμα της Παρασκευής, 25 Μαΐου
2018, στον κοιμητηριακό Ιερό Ναό Αγίου Νικάνορος Σιάτιστας, τελέστηκε η
ακολουθία του εσπερινού και στη συνέχεια οι Ιερείς π. Βασίλειος και π.
Νέστορας τέλεσαν το μνημόσυνο υπέρ πάντων των κεκοιμημένων.
Το Ψυχοσάββατο το πρωί 26 Μαΐου 2018
εψάλη ο όρθρος και η Θεία Λειτουργία. Μετά το πέρας της Θείας
Λειτουργιάς οι Ιερείς της ενορίας τέλεσαν το μνημόσυνο για όλους τους
κεκοιμημένους έξω από τον Ιερό Ναό, στο κοιμητήριο του Αγίου Νικάνορος,
ανάμεσα στα μνήματα.
Στο τέλος, λίγο πριν την απόλυση, ο π.
Βασίλειος μίλησε επί του αποστολικού αναγνώσματος επίκαιρα για την ημέρα
του Ψυχοσάββατου και είπε ότι, «…οι πιστοί χριστιανοί δεν
πρέπει να λυπούνται, όπως και οι λοιποί των ανθρώπων, οι οποίοι δεν
πιστεύουν στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού και δεν έχουν ελπίδα ότι και
αυτοί θα αναστηθούν, όπως ο Χριστός, κατά την τελευταία ημέρα της
παγκοσμίου ιστορίας, με τον ερχομό του Ιησού Χριστού για δεύτερη φορά…
Το ότι θυμούμαστε τους νεκρούς και τους θεωρούμε κεκοιμημένους, αυτό δεν
είναι θέση και πίστη της Εκκλησίας αλλά παντού και πάντοτε, σ’ όλη την
διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, όλοι οι λαοί πίστευαν ότι οι άνθρωποι
που πεθαίνουν δεν χάνονται, δεν σβήνουν, δεν εκμηδενίζονται αλλά το
πνεύμα τους πηγαίνει κάπου και συνεχίζουν να υπάρχουν σε άλλη κατάσταση.
Αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των ταφικών μνημείων που υπάρχουν σ’
ολόκληρο τον κόσμο (τάφοι μεγαλοπρεπείς, πυραμίδες, μαυσωλεία,
παραστάσεις νεκρών στον κάτω κόσμο κλπ), καθώς και κτερίσματα, προσωπικά
αντικείμενα του νεκρού, από τα οποία έχουμε πάρα πολλά στοιχεία για τη
ζωή και τον πολιτισμό των ανθρώπων της κάθε εποχής… Ο άνθρωπος συνεχίζει
να ζει, μόνο η ψυχή του, το σώμα του διαλύεται στον τάφο, και περιμένει
την ανάστασή του, την ένωση της ψυχής με το σώμα του… Η Εκκλησία
προσεύχεται για όλους αυτούς, να τους αναπαύσει ο Κύριος και να
συγχωρήσει τις αμαρτίες τους και να τους κατατάξει «εν χώρα ζώντων», στη
μακάρια Βασιλεία του, όπου θα ευφραίνονται κοντά στον Θεό στους αιώνες
των αιώνων. Οι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού και
στη ελπίζουν στη δική τους ανάσταση, και γι’ αυτό δεν λυπούνται
υπερβολικά, αλλά δέχονται με εμπιστοσύνη το άγιο θέλημα του Θεού».
Μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας οι
γυναίκες μοίρασαν κόλλυβα και γλυκίσματα, ως προσφορές για την ανάπαυση
των ψυχών των κεκοιμημένων τους.
