Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες, Χριστός Ἀνέστη!
Διανύουμε ἀκόμη τήν ἀναστάσιμη περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἡ ὁποία τελειώνει μέ τή μεγάλη καί ἐπιφανή ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.
Κατ’ αὐτήν τήν ἡμέρα κατῆλθε τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν,
στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί σέ ἄλλους πολλούς, συνολικά ἑκατόν εἴκοσι
ἄτομα, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονταν σέ ἕνα σπίτι προσευχόμενοι.
Δέκα ἡμέρες νωρίτερα, δηλαδή σαράντα
ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία μας ἐνθυμεῖται
καί ἑορτάζει ἕνα ἄλλο μεγάλο καί σημαντικό γεγονός, τήν Ἀνάληψή Του στόν οὐρανό.
Ὁ Κύριος εὑρίσκεται στή Βηθανία μαζί μέ
ἕνα μεγάλο πλῆθος μαθητῶν, περισσότερους ἀπό πεντακόσιους ἀνθρώπους, οἱ
ὁποῖοι τόν ἐρωτοῦν καί ἐκεῖνος τούς ἁπαντᾶ. Ἐνῶ ἔλεγε τά τελευταῖα του
λόγια, «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάση τῆ Ἰουδαία καί Σαμαρεία καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, «βλεπόντων αὐτῶν, ἐπήρθη, καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.»
(Πράξ. Α΄ 9) Ἐνῶ τόν ἄκουγαν καί τόν ἔβλεπαν, κάποια στιγμή παρατηροῦν
νά ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Ἕνα σύννεφο τόν πῆρε καί χάθηκε ἀπό τά μάτια
τους! Μέ αὐτά τά λιτά λόγια καταγράφει ὁ εὐαγγελιστής τό ὑπερφυσικό
γεγονός τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Ἰησοῦ στούς Οὐρανούς!
Ἡ Ἀνάληψη,
ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα γεγονός, πού συνδέει ὅλα τά ἐπί τῆς γῆς
γεγονότα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ ὅλα τά ἐπί τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι τό τελευταῖο
γεγονός τῆς γῆς καί τό πρῶτο γεγονός τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι τό μεταίχμιο
ὅλων τῶν γεγονότων, ὅσων συνέβησαν μέ ὅσα θά συμβοῦν. Εἶναι ἕνα γεγονός
μέ ὕψιστη σημασία γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ὡς τέτοιο, εἶναι μεγαλειῶδες
δόγμα τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γιά τόν λόγο αὐτό, συμπεριλαμβάνεται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς».
Θά ἤθελα, λοι
πόν, νά ἐμβαθύνουμε σ’ αὐτό τό ὑπερφυσικό γεγονός καί νά δοῦμε τί ἀπορρέει γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους.
Γράφει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων: «καί ταῦτα εἰπών (ὁ Ἰησοῦς), βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη».
Καί ἀφοῦ τούς εἶπε αὐτά, ἐνῶ τόν ἔβλεπαν, σηκώθηκε πρός τά ἐπάνω,
ἀναλήφθηκε στόν οὐρανό. Παρατηροῦμε ἕνα ἐκπληκτικό ρεαλισμό. Καταγράφει
τό γεγονός ὅπως αὐτό συνέβη. Ἐνῶ στόν Χριστιανισμό καλούμαστε νά
πιστέψουμε στά διάφορα γεγονότα, τά ὁποῖα ἔχουν βασική σημασία, αὐτά
κατοχυρώνονται ἀπό τούς αὐτόπτες μάρτυρες, τρομερά ρεαλιστικά!
Ἐκεῖ πού συζητοῦσαν, ὁ Ἰησοῦς ἄρχισε νά
ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό! Καί τόν ἔβλεπαν συνεχῶς νά ἀνεβαίνει, καί γιά
πολλή ὥρα. Δέν ἦταν, δηλαδή, ἕνα στιγμιαῖο γεγονός οὔτε ἦταν μόνο ἕνας ἤ
δύο ἤ τρεῖς ἄνθρωποι πού τόν ἔβλεπαν, ἀλλά περισσότεροι ἀπό
πεντακόσιους. Μεγάλο πλῆθος. Ἀσφαλῶς δέν μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι ὅλοι
οἱ παρόντες, ἐκείνη τή στιγμή, εἶχαν παραισθήσεις. Ἦταν ἀληθινά ἕνα
πραγματικό γεγονός!
Καί κάτι ἄλλο: «νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Πῶς
λέμε, τόν εἶδα μέ τά μάτια μου, ἔτσι κι ἐδῶ, ἡ νεφέλη τόν πῆρε ἀπό τά
μάτια τους, καί δέν τόν ἔβλεπαν πλέον. Καί λίγο πιό μετά σημειώνει, «καί ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τόν οὐρανόν, πορευομένου αὐτοῦ…»,
καί κοιτοῦσαν μέ προσοχή πρός τόν οὐρανό, ἐνῶ αὐτός ἀνυψωνόταν. Δηλαδή,
ὅλοι αὐτοί ἔβλεπαν παρατεταμένα καί μέ πολλή προσοχή. Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι
πού λένε ὅτι, τό Εὐαγγέλιο προτείνει μία νεφελώδη πίστη, κάτι τό
ἀόριστο; Ἐδῶ βλέπουμε μία καταπληκτική κατοχύρωση τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή συμμετοχή τῶν αἰσθήσεων.
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι ἕνα ὄνειρο, ἀλλά τρανταχτά ρεαλιστικά, πραγματικά γεγονότα καί μέ πολλούς μάρτυρες!
Πῶς «ἐπήρθη»,
πῶς ἀναλήφθηκε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ; Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι κατά τήν
Ἀνάληψη τό σῶμα τοῦ Κυρίου ἦταν τό ἴδιο μ’ αὐτό πού εἶχε πρίν τήν
Ἀνάσταση, ἦταν τό ἴδιο μ’ αὐτό πού σταυρώθηκε καί θάφτηκε. Τώρα, ὅμως, τό ἀναστημένο σῶμα του δέν ὑπόκειται στούς βιολογικούς καί φυσικούς νόμους ἀλλά εἶναι σῶμα πνευματικό. Ὄχι ὅτι εἶναι ἄυλο, ἀλλά εἶναι ὑπό τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
καί δέν φθείρεται, δέν χρειάζεται τροφή γιά νά ζήσει, εἶναι ἀθάνατο,
δέν πεθαίνει. Τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἄλλες ἰδιότητες,
ἄλλοτε εἶναι ὁρατό ἄλλοτε ἀόρατο, δέν ἐμποδίζεται ἀπό τήν ὕλη, ἀπό τά
ντουβάρια. Εἶναι κανονικό, μέ σάρκα καί ὀστά, καί μπορεῖ κάποιος νά τό
ἀγγίξει καί νά τό πιάσει, ὅπως τό ἔπιασαν οἱ μυροφόρες γυναῖκες, οἱ
μαθητές του καί ἰδιαίτερα ὁ Θωμᾶς .
Τόν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τήν Ἀνάληψη, «Νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν». Σημειώνει
ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς ὅτι, ἕνα σύννεφο πῆρε τόν Ἰησοῦ πρός τά ἐπάνω. Ἡ
νεφέλη αὐτή, τό σύννεφο αὐτό, δέν εἶναι ἕνα συνηθισμένο σύννεφο μέ
ὑδρατμούς ἀλλά εἶναι ἡ θεία δόξα. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Κύριος ἐμφανίζεται ἐπί «νεφέλης κούφης», ἐπάνω σέ ἕνα ἐλαφρό σύννεφο, πού θέλει νά μᾶς δείξει ὅτι ἡ «νεφέλη» εἶναι σύμβολο τῆς θείας δόξας, εἶναι «θεῖο ὄχημα».
Καί εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι μόνο ὁ Θεός ἐμφανίζεται ἐπί νεφέλης. Ἄρα
καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος τώρα μεταφέρεται ἐπί νεφέλης καί
ἀνέρχεται στόν οὐρανό, εἶναι ὁ Θεός!
Ἡ κάθε πράξη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί
μου, ἔχει γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους σωτηριώδεις ἐπιπτώσεις. Μία ἀπ’ τίς
πολλές ἐπιπτώσεις τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου εἶναι και ἡ
ἑξῆς: Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός γίνεται πρόδρομος τῆς δικῆς μας ἀναλήψεως.
Ξέρουμε ὅτι θά ἀναστηθοῦμε. Ξέρουμε ὅτι θά πάρουμε ἄφθαρτα καί ἀθάνατα
τά σώματά μας. Ὅμως δέν θά μείνουμε ἐδῶ. Ποῦ θά πᾶμε; Γράφει ὁ ἀπόστολος
Παῦλος στήν Α΄ ἐπιστολή του πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, γιά τήν Ἡμέρα τῆς
δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου: «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα».
(Α΄ Θεσ. Δ΄ 17) Μά, εἴπαμε προηγουμένως, ἡ νεφέλη εἶναι γιά τόν Θεό.
Ὅμως ὅπως ὅταν ἕνας ἄρχοντας περιμένει ἐπισήμους ἐπισκέπτες, πού τούς
ἀγαπᾶ, ἔστω κι ἄν εἶναι κατώτεροι ἀπ’ αὐτόν, στέλνει τό προσωπικό του
αὐτοκίνητο νά τούς παραλάβει, ἔτσι κι ὁ Θεός, στέλνει τή νεφέλη, τό
ὄχημά του, νά παραλάβει τούς ἀναστημένους πιστούς, γιά νά συναντηθοῦν
στόν οὐρανό.
Τότε τά σώματά μας θά εἶναι σάν τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θά εἶναι πνευματικά, δέν θά ὑπακούουν στούς βιολογικούς, στούς φυσικούς νόμους, ἀλλά θά ἐνεργοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά εἶναι ἄφθαρτα καί ἀθάνατα.
Καί ὅπως τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν τό ἴδιο μέ τό πρό τῆς Ἀναστάσεώς Του,
ἔτσι καί τό δικό μας τό ὁποῖο θά ἀναληφθεῖ θά εἶναι τό ἴδιο μέ αὐτό πού
εἴχαμε ὅταν ζούσαμε στή γῆ.
Ὅπως βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, ἡ σωτηρία
μας ἐπισφραγίζεται μέ τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία γίνεται ὁ
πρόδρομος τῆς δικῆς μας ἀναλήψεως. Ὁ Χριστός κάθισε στά δεξιά τοῦ Θεοῦ
Πατρός, κάτι τό ὁποῖο εἶναι δεῖγμα τῆς εὔνοιας τοῦ Θεοῦ πρός Αὐτόν. Ὁ
Χριστός ὡς ἄνθρωπος, νά τό γνωρίζουμε, δέν ἔχει ἀποβάλλει ποτέ τήν
ἀνθρώπινη φύση, τήν ὁποία προσέλαβε ὑποστατικά. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς
Χριστός εἶναι πάντοτε στήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ!
Καί ἐμᾶς τούς πιστούς μᾶς παίρνει μαζί
Του, στά δεξιά Του, πού σημαίνει ὅτι θά εἴμαστε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, στήν
εὔνοια τοῦ Θεοῦ, στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα, στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
Ὅπως, λοιπόν, ἀντιλαμβανόμαστε, ἡ Ἀνάληψη
τοῦ Χριστοῦ εἶναι τρισμέγιστο γεγονός ὅπως καί ἡ Ἀνάσταση καί ὁ Σταυρός
καί ἡ Σάρκωση. Ὅλα αὐτά εἶναι τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τά ποιητικά της σωτηρίας μας. Ὅλα αὐτά εἶναι τά μυστήρια τῆς σωτηρίας μας. Ὅλα αὐτά δίνουν τή σφραγίδα τῆς δικῆς μας σωτηρίας.
Ἄς δοξάζουμε, λοιπόν, τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, γιά ὅλα ὅσα μᾶς ἔδωσε, τά ὁποῖα ὁδηγοῦν στή δική μας τή σωτηρία.
Μέ τήν εὐχή νά ἀναληφθοῦμε
ὅλοι μαζί κατ’ ἐκείνη τήν Ἡμέρα πρός τόν κατερχόμενο Ἰησοῦ Χριστό
ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
