Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ
Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε άνθρωπος, έζησε μαζί μας, δίδαξε, θαυματούργησε, υπέμεινε τα σωτήρια πάθη πάνω στον Σταυρό, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους ουρανούς, έπεμψε το Πνεύμα το Αγιο στους μαθητές Του.
Ολη αυτή η ένσαρκη οικονομία του Θεού, όλο αυτό το προ αιώνων σχέδιό Του το εκπλήρωσε για τον άνθρωπο, για την σωτηρία του ανθρώπου. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, άλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3,16).
Η ενανθρώπηση «του μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού» αποτελεί σταθμό αναπλάσεως, αναδημιουργίας, αναγεννήσεως και τελειώσεως της προϋπάρχουσας και «πεπτωκυίας» Εκκλησίας. Με την ενανθρώπηση και Ανάστασή Του δεν προσέλαβε μόνο ατομική ανθρώπινη φύση, αλλά ενώθηκε με όλο το ανθρώπινο γένος για να το αναπλάσει, να το αγιάσει και να το απολυτρώσει. Ο Χριστός, το ιστορικό αυτό πρόσωπο με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεώς Του, δόξασε την ανθρώπινη φύση. Τώρα πλέον δεν υπάρχει για τον άνθρωπο ούτε ο θάνατος, ούτε η αμαρτία που είναι «το κέντρον του θανάτου» (Α’ Κορ. 15,56). Ο άνθρωπος μπορεί και από αυτήν την ζωή να γευθεί την ανάσταση της ψυχής του, την ελευθερία από τα πάθη του, την αιωνιότητα.
Οσο ο άνθρωπος αγωνίζεται να τηρεί τις εντολές του Θεού, να ζει ενάρετα και εν Χριστώ με ασκητική και μυστηριακή ζωή, τόσο και απομακρύνεται από την αμαρτία, τόσο και γεύεται την αθανασία του, την αιωνιότητα του Χριστού. Η ζωή του Χριστού μπορεί να γίνει και δική του ζωή από εδώ, ενώ στο μέλλον θα έλθει το τέλειο. Τότε θα βιώσει και την ανάσταση του σώματός του. Κατά την δεύτερη παρουσία του Κυρίου θα γίνει η κοινή ανάσταση των σωμάτων, δικαίων και αδίκων, τα οποία θα ενωθούν με τις ψυχές τους.
Η νέα μορφή που θα πάρουν οι αναστημένοι νεκροί θα είναι συμβατή με την νέα ζωή. Τα σώματα θα γίνουν από ψυχικά πνευματικά, από φθαρτά άφθαρτα. Η υλική ύπαρξη θα γίνει πνευματική. Απάθεια, ατρεψία, αφθαρσία, αθανασία, κατάργηση κάθε αλλοιώσεως, δοξασμός του ανθρώπου, επανάκτηση του αρχαίου κάλλους, αυτό που ονομάζουν οι Πατέρες θέωση του ανθρώπου. Αυτό δεν υποσχέθηκε ο Κύριος;
«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, καγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. 6,54). Τότε οι «νεκροί αναστήσονται πρώτον» έπειτα όσοι ζουν «αρπαγήσονται εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου» (Α’ Θεσ. 4,16-17). Με την Ανάσταση του Χριστού τα έσχατα εισέρχονται, παραμένουν και κατευθύνουν την ζωή της Εκκλησίας μέχρι της συντελείας του αιώνος. Μέσα στην Θεία Λειτουργία, και ειδικά αυτήν την αναστάσιμη περίοδο, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει όλα αυτά τα γεγονότα, να συμμετέχει ο ίδιος στην χαρά της αναστάσεως του Χριστού, να ζει τα έσχατα.
Ο Κύριος κατά τις εμφανίσεις Του μετά την Ανάσταση τελεί μπροστά στους μαθητές του την «κλάση του άρτου», δηλαδή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μέσα σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, σημείο της νίκης κατά του θανάτου και εισόδου της βασιλείας Του στην ιστορία. Η Θεία Ευχαριστία αντλεί από τον αναστημένο Χριστό και την μέλλουσα βασιλεία Του το είναι της και την αλήθειά της. Συμμετέχοντας έτσι ο άνθρωπος στην Θεία Ευχαριστία μπορεί και στην καθημερινότητά του να ζει εν Χριστώ, στην οικογένειά του, στο επάγγελμά του, στην επιστήμη του, στην τέχνη του.
Αλλά συνάμα και η εν Χριστώ ζωή της καθημερινότητάς του να γίνεται μία προϋπόθεση και έναυσμα εντονότερης, «εκτυπώτερης» συμμετοχής του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Νομίζουμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, ο κατακερματισμένος από την αμαρτία, την φιλοϋλία, τον άκρατο ακτιβισμό μπορεί να βρει τον πραγματικό εαυτό του μέσα στο πρόσωπο του αναστάντος Χριστού. Αδικεί τον εαυτό του, όποιος δεν βιώνει την ανάσταση της ψυχής του από εδώ, από αυτήν την ζωή.
• Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου
πηγη
