Μια εποχή για την οποία όσα κέρματα και να έχεις, έχει γραφτεί οριστικά το GAME OVER
Πριν πολλά πολλά χρονια, υπήρξε μια εποχή που ένα τεράστιο βαρύ
ξύλινο κουτί που διέθετε οθόνη, μοχλό και κουμπάκια και μέσα του
περιείχε μια τεράστια ηλεκτρονική πλακέτα και μια υποδοχή για κέρματα,
προσέφερε (έναντι αμοιβής), ηλεκτρονική απόλαυση η οποία φάνταζε
διαστημική για την εποχή, μέσω του πρωτόγνωρου τότε ηλεκτρονικού
παιχνιδιού.
Τα μαγαζιά (κυρίως υπόγες) που διέθεταν ηλεκτρονικά παιχνίδια ονομάζονταν από τους νεολαίους της εποχής ουφάδικα. Πιθανότατα πήραν αυτή την ονομασία γιατί τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν shooters (όπως το Galaga του 1981), στα οποία ο παίχτης καλούταν να πιλοτάρει το διαστημόπλοιο του και να καταστρέψει εχθρικά UFO.
Στα ουφάδικα δεν επιτρεπόταν (και καλά) η είσοδος σε πιτσιρικάδες κάτω των 17 άλλα στην ουσία επιτρεπόταν να παίξει όποιος διέθετε τα κέρματα που χρειάζονταν.
Η αστυνομία συχνά μπορεί να έκανε ντου στα καταστήματα, άλλα ο ιδιοκτήτης είχε συνήθως κάποια τσακάλια να τον ειδοποιούν για την “επίσκεψη” των οργάνων της τάξη και εξαφάνιζε σε χρόνο dt την εκπαιδευμένη σε τέτοιες καταστάσεις πιτσιρικαρία.
Στις αρχές, δέκα δραχμές ανά παιχνίδι αρκούσαν για να εισέλθεις στον μαγικό κόσμο των arcades, άλλα το κόστος κάθε τρεις και λίγο ανέβαινε, με αποτέλεσμα στα τελειώματα της χρυσής εποχής των ηλεκτρονικών παιχνιδιών (κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90) να έχει φτάσει και το κατοστάρικο.
Εννοείται ότι για κάθε continue χρειαζόταν να τροφοδοτήσεις το αδηφάγο μηχάνημα με καινούργιο κέρμα. Κάπως έτσι, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν λεφτά για ηλεκτρονικές κονσόλες, τα κινητά τηλέφωνα φάνταζαν σαν κάτι βγαλμένο απ’ το Star Trek και ο Zuckeberg είχε μόλις γεννηθεί, η νεολαία της εποχής κατέληγε να ρίχνει τόνους κέρματα, να παίρνει κανονάκια (ζωές) και να κοινωνικοποιείται λιώνοντας στα ουφάδικα.
Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν λεφτά για ηλεκτρονικές κονσόλες, τα κινητά τηλέφωνα φάνταζαν σαν κάτι βγαλμένο απ’ το Star Trek και ο Zuckeberg είχε μόλις γεννηθεί, η νεολαία της εποχής κατέληγε να ρίχνει τόνους κέρματα, να παίρνει κανονάκια (ζωές) και να κοινωνικοποιείται λιώνοντας στα ουφάδικα.
[Ο γραφών πρόλαβε και έζησε την φάση από τα τέλη των 80ς μέχρι μέσα 90ς. Τα καλοκαίρια τότε ξεκινούσαν επίσημα με το πρώτο 20αρικο που έριχνες στο ηλεκτρονικό του καραβιού για το νησί. Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που έκανες με το που έφτανες στο χωριό, ήταν να τιμήσεις το καφενείο της πλατείας και να δεις αν έχει φέρει κάνα καινούργιο παιχνίδι.]
Η σοβιετική παιχνιδάρα που 33 χρονιά μετά εξακολουθεί να παίζεται σε όλο τον πλανήτη. Σύμφωνα με έρευνα του 2010, το Tetris είχε πουλήσει 70 εκατομμύρια κόπιες και είχε αγοραστεί από χρήστες κινητών τηλεφώνων 100 εκατομμύρια φορές, κάνοντας το, το no1 σε πωλήσεις ηλεκτρονικό παιχνίδι όλων των εποχών. Θα σας εξηγούσα πως παίζεται και γιατί ήταν τόσο εθιστικό, άλλα μάλλον όλοι ξέρετε γιατί.
Και εδώ τσιλάρουμε με την εξαιρετική μουσική του Tetris για Game Boy, εμπνευσμένη από το “Korobeiniki”, ένα ρώσικο παραδοσιακό τραγούδι του 19ου αιώνα:
Ορίστε και η τέλεια 8bit μουσική του Arcade για να μη λέτε ότι είμαστε off topic:
Στο Double Dragon χειρίζεσαι έναν τούμπανο, υπερκάγκουρα, καρατέκα, τον Billy Lee, ο οποίος κινείται σε έναν κόσμο που υπάρχουν μόνο κακοί φουσκωτοί αλητάμπουρες με δερμάτινα, καρφιά και μοϊκάνες συν ότι άλλο έβγαζε η φαντασία του Ιάπωνα σχεδιαστή, όταν του ανακοίνωσαν ότι οι κακοί έπρεπε να δείχνουν Αμερικάνοι συμμορίτες.
Ο Billy ψάχνει την κοπέλα του που έχουν απαγάγει αυτοί οι αλήτες στις παρακμιακές, δισδιάστατες, οχτάμπιτες γειτονίες μιας εικονικής Αμερικής, σαπίζοντας στο ξύλο όποιον βλέπει μπροστά του.
Το φοβερό twist του παιχνιδιού ήταν ότι αν κέρδιζες τον τελικό αρχηγό (σπαταλώντας για πλάκα το χαρτζιλίκι του μήνα) παίζοντας διπλό με κάποιον φίλο σου, στο τέλος έπρεπε να παλέψετε μεταξύ σας για να βγει o τελικός νικητής που θα φύγει με το κορίτσι.
Σε αυτό το άκρως κολλητικό παιχνίδι, χειριζόσουν έναν μικρο πράσινο δράκο, ενώ στο διπλό έσκαγε μύτη και ένας μπλε. Βρίσκεσαι λοιπόν σε διάφορες πίστες εντελώς κουλά δομημένες και από το στόμα σου πετάς φούσκες με τις οποίες παγιδεύεις μέσα κάποια περίεργα όντα τα οποία αν σε ακουμπήσουν σε σκοτώνουν, αλλά εσύ πρέπει να τα σκοτώσεις όλα πρώτος για να περάσεις την πίστα.
Τα όντα σκοτώνονταν όταν έσπαγες την φούσκα στην οποία τα είχες παγιδεύσει και αυτά μετατρέπονταν σε φρούτα ή γλυκά τα οποία τα κατανάλωνες και σου έδιναν πόντους. Αν καθυστερούσες να τελειώσεις την πίστα, σε κυνηγούσε το φάντασμα μια φάλαινας.
Άγνωστο τι ναρκωτικά πήραν οι Ιάπωνες, σχεδιαστές και δημιούργησαν αυτό το παιχνίδι. Να σημειωθεί πάντως ότι παρότι είχε 100 πίστες, δεν ήταν τόσο δύσκολο να τερματιστεί, μάλιστα όταν κάποιος έφτανε στην τελική πίστα μαζευόταν όλοι στο ουφάδικο να χαζέψουν αν θα καταφέρει να το τερματίσει.
Ένα κίτρινο κεφάλι που περιφέρεται σε έναν λαβύρινθο καταναλώνοντας κίτρινα πίξελς και ενίοτε μπλε φαντασματάκια και φρούτα ενώ το κυνηγούν να το “φάνε” τέσσερα φαντασματάκια. Όσο ηλίθιο και να ακούγεται σαν ιδέα, άπειροι τόνοι κερμάτων δαπανήθηκαν σε αυτό το παιχνίδι. Αυτό που δεν ήξεραν πολλοί (κυκλοφορούσε σαν αστικός μύθος) ήταν ότι το παιχνίδι δεν τερμάτιζε πότε, άπλα τα φαντασματάκια γίνονταν όλο και πιο γρήγορα μέχρι να μη προλαβαίνεις να τους ξεφύγεις.
Trivia: To Pacman έφτανε μέχρι την πίστα 256, όπου και κράσαρε.
Τα μαγαζιά (κυρίως υπόγες) που διέθεταν ηλεκτρονικά παιχνίδια ονομάζονταν από τους νεολαίους της εποχής ουφάδικα. Πιθανότατα πήραν αυτή την ονομασία γιατί τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν shooters (όπως το Galaga του 1981), στα οποία ο παίχτης καλούταν να πιλοτάρει το διαστημόπλοιο του και να καταστρέψει εχθρικά UFO.
Στα ουφάδικα δεν επιτρεπόταν (και καλά) η είσοδος σε πιτσιρικάδες κάτω των 17 άλλα στην ουσία επιτρεπόταν να παίξει όποιος διέθετε τα κέρματα που χρειάζονταν.
Η αστυνομία συχνά μπορεί να έκανε ντου στα καταστήματα, άλλα ο ιδιοκτήτης είχε συνήθως κάποια τσακάλια να τον ειδοποιούν για την “επίσκεψη” των οργάνων της τάξη και εξαφάνιζε σε χρόνο dt την εκπαιδευμένη σε τέτοιες καταστάσεις πιτσιρικαρία.
Στις αρχές, δέκα δραχμές ανά παιχνίδι αρκούσαν για να εισέλθεις στον μαγικό κόσμο των arcades, άλλα το κόστος κάθε τρεις και λίγο ανέβαινε, με αποτέλεσμα στα τελειώματα της χρυσής εποχής των ηλεκτρονικών παιχνιδιών (κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90) να έχει φτάσει και το κατοστάρικο.
Εννοείται ότι για κάθε continue χρειαζόταν να τροφοδοτήσεις το αδηφάγο μηχάνημα με καινούργιο κέρμα. Κάπως έτσι, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν λεφτά για ηλεκτρονικές κονσόλες, τα κινητά τηλέφωνα φάνταζαν σαν κάτι βγαλμένο απ’ το Star Trek και ο Zuckeberg είχε μόλις γεννηθεί, η νεολαία της εποχής κατέληγε να ρίχνει τόνους κέρματα, να παίρνει κανονάκια (ζωές) και να κοινωνικοποιείται λιώνοντας στα ουφάδικα.
Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν λεφτά για ηλεκτρονικές κονσόλες, τα κινητά τηλέφωνα φάνταζαν σαν κάτι βγαλμένο απ’ το Star Trek και ο Zuckeberg είχε μόλις γεννηθεί, η νεολαία της εποχής κατέληγε να ρίχνει τόνους κέρματα, να παίρνει κανονάκια (ζωές) και να κοινωνικοποιείται λιώνοντας στα ουφάδικα.
[Ο γραφών πρόλαβε και έζησε την φάση από τα τέλη των 80ς μέχρι μέσα 90ς. Τα καλοκαίρια τότε ξεκινούσαν επίσημα με το πρώτο 20αρικο που έριχνες στο ηλεκτρονικό του καραβιού για το νησί. Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που έκανες με το που έφτανες στο χωριό, ήταν να τιμήσεις το καφενείο της πλατείας και να δεις αν έχει φέρει κάνα καινούργιο παιχνίδι.]
Αυτά είναι τα τοπ 10 παιχνίδια στα οποία φαγώθηκε μέχρι την τρυφερή ηλικία των 15 το 86% του χαρτζηλικιού μου (μετά πήρα Nintendo).
Tetris (1984)
Η σοβιετική παιχνιδάρα που 33 χρονιά μετά εξακολουθεί να παίζεται σε όλο τον πλανήτη. Σύμφωνα με έρευνα του 2010, το Tetris είχε πουλήσει 70 εκατομμύρια κόπιες και είχε αγοραστεί από χρήστες κινητών τηλεφώνων 100 εκατομμύρια φορές, κάνοντας το, το no1 σε πωλήσεις ηλεκτρονικό παιχνίδι όλων των εποχών. Θα σας εξηγούσα πως παίζεται και γιατί ήταν τόσο εθιστικό, άλλα μάλλον όλοι ξέρετε γιατί.
Και εδώ τσιλάρουμε με την εξαιρετική μουσική του Tetris για Game Boy, εμπνευσμένη από το “Korobeiniki”, ένα ρώσικο παραδοσιακό τραγούδι του 19ου αιώνα:
Ορίστε και η τέλεια 8bit μουσική του Arcade για να μη λέτε ότι είμαστε off topic:
Double Dragon (1987)
Στο Double Dragon χειρίζεσαι έναν τούμπανο, υπερκάγκουρα, καρατέκα, τον Billy Lee, ο οποίος κινείται σε έναν κόσμο που υπάρχουν μόνο κακοί φουσκωτοί αλητάμπουρες με δερμάτινα, καρφιά και μοϊκάνες συν ότι άλλο έβγαζε η φαντασία του Ιάπωνα σχεδιαστή, όταν του ανακοίνωσαν ότι οι κακοί έπρεπε να δείχνουν Αμερικάνοι συμμορίτες.
Ο Billy ψάχνει την κοπέλα του που έχουν απαγάγει αυτοί οι αλήτες στις παρακμιακές, δισδιάστατες, οχτάμπιτες γειτονίες μιας εικονικής Αμερικής, σαπίζοντας στο ξύλο όποιον βλέπει μπροστά του.
Το φοβερό twist του παιχνιδιού ήταν ότι αν κέρδιζες τον τελικό αρχηγό (σπαταλώντας για πλάκα το χαρτζιλίκι του μήνα) παίζοντας διπλό με κάποιον φίλο σου, στο τέλος έπρεπε να παλέψετε μεταξύ σας για να βγει o τελικός νικητής που θα φύγει με το κορίτσι.
Bubble Βοbble (1986)
Σε αυτό το άκρως κολλητικό παιχνίδι, χειριζόσουν έναν μικρο πράσινο δράκο, ενώ στο διπλό έσκαγε μύτη και ένας μπλε. Βρίσκεσαι λοιπόν σε διάφορες πίστες εντελώς κουλά δομημένες και από το στόμα σου πετάς φούσκες με τις οποίες παγιδεύεις μέσα κάποια περίεργα όντα τα οποία αν σε ακουμπήσουν σε σκοτώνουν, αλλά εσύ πρέπει να τα σκοτώσεις όλα πρώτος για να περάσεις την πίστα.
Τα όντα σκοτώνονταν όταν έσπαγες την φούσκα στην οποία τα είχες παγιδεύσει και αυτά μετατρέπονταν σε φρούτα ή γλυκά τα οποία τα κατανάλωνες και σου έδιναν πόντους. Αν καθυστερούσες να τελειώσεις την πίστα, σε κυνηγούσε το φάντασμα μια φάλαινας.
Άγνωστο τι ναρκωτικά πήραν οι Ιάπωνες, σχεδιαστές και δημιούργησαν αυτό το παιχνίδι. Να σημειωθεί πάντως ότι παρότι είχε 100 πίστες, δεν ήταν τόσο δύσκολο να τερματιστεί, μάλιστα όταν κάποιος έφτανε στην τελική πίστα μαζευόταν όλοι στο ουφάδικο να χαζέψουν αν θα καταφέρει να το τερματίσει.
Pacman (1980)
Ένα κίτρινο κεφάλι που περιφέρεται σε έναν λαβύρινθο καταναλώνοντας κίτρινα πίξελς και ενίοτε μπλε φαντασματάκια και φρούτα ενώ το κυνηγούν να το “φάνε” τέσσερα φαντασματάκια. Όσο ηλίθιο και να ακούγεται σαν ιδέα, άπειροι τόνοι κερμάτων δαπανήθηκαν σε αυτό το παιχνίδι. Αυτό που δεν ήξεραν πολλοί (κυκλοφορούσε σαν αστικός μύθος) ήταν ότι το παιχνίδι δεν τερμάτιζε πότε, άπλα τα φαντασματάκια γίνονταν όλο και πιο γρήγορα μέχρι να μη προλαβαίνεις να τους ξεφύγεις.
Trivia: To Pacman έφτανε μέχρι την πίστα 256, όπου και κράσαρε.
Δείτε την συνέχεια στο luben.tv
