Στο δωμάτιο του αρχοντικού Χατζημιχαήλ – Κανατσούλη που βαφτίστηκε
«Πάνθεον», ο ζωγράφος αναπαριστά τον δεύτερο άθλο του ημίθεου Ηρακλή. Την
θανάτωση της Λερναίας Ύδρας. Ο «Υδροκέφαλος» είναι ο τίτλος που δίνει ο
Ευθύμιος εκ Παλαιών Πατρών, ο δημιουργός του (φωτ Κ. Ώττα).
Θα ρωτήσει κάποιος, δεν υπάρχει πιθανότητα ο ζωγράφος να
ανάγνωσε το περιεχόμενο των μύθων από κάπου αλλού και από εκεί να εμπνεύστηκε
την σύνθεση όλων των ζωγραφικών παραστάσεων; Θα απαντήσω όχι. Αν ξεφυλλίσει κανείς
βιαστικά το Πάνθεον θα παρατηρήσει ότι ο ζωγράφος δεν έχει ξεφύγει από την
θεματολογία του βιβλίου του Κοζανίτη Χαρίσιου Μεγδάνη.
Το βιβλίο αναφέρεται στους Θεούς, στην Θεογονία του Ησίοδου,
στις θεότητες και στα μυθικά τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα θέμα από τον μύθο του
Θησέα, την Αργοναυτική Εκστρατεία, την Ιλιάδα και τον Τρωικό Πόλεμο. Το ίδιο
συμβαίνει και για το σύνολο των μύθων που εξιστορούνται στο αρχοντικό.
Ο μύθος αποτυπώνεται με σχετική ακρίβεια στον τοίχο του
«Πάνθεον». Ο Ηρακλής γυμνός, χωρίς την λεοντή του, με το σπαθί και το
ρόπαλο κοντά στο θηρίο κόβει τα κεφάλια του. Ο Ιόλαος πάνοπλος με το δόρυ του
από μακρινή απόσταση προσπαθεί να κάνει το ίδιο. Η διαφορά με την οποία απεικονίζονται
οι δυο από τους πρωταγωνιστές, οφείλεται στη θέληση του ζωγράφου να δείξει πόσο
άτρομος είναι ο Ηρακλής σε σχέση με τον ανιψιό του.
