Για καθετί που γινόταν κάτι είχε να πει η γιαγιά. Τίποτα δεν άφηνε αξόμπλιαστο. ''Ο Μήτρακας είναι τυχερός άνθρωπος''.
''Γιατί γιαγιά?''
''Έχει δόντια αριά γι' αυτό''.
Άμα σε έπιανε λόξιγκας έλεγε: ''Κάποιος τώρα σι αναφέρνει''.
Σφύριζε το αυτί σου: ''Γλήγουρα θάχ'ς καλά μαντάτα''.
Είχες φαγούρα στο δεξιό χέρι: ''Ζγούρι λεφτά θα πάρ'ς''.
Είδες στ' όνειρο θολό νερό: ''Στενοχώρια θα πάρ'ς''.
Έλεγε κι έλεγε η γιαγιά ως το βράδυ ένα σωρό σοφίες. Αγράμματη ήταν, αλλά μου εξιστορούσε ώρες ολόκληρες τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Πού στο καλό τις έμαθε? Ταυτόχρονα έκανε κι ένα σωρό δουλειές, πότε καθαρίζοντας το ρύζι από τις πετρούλες και τα τριμματάκια, πότε ξεδιαλέγοντας τα γκρινάκια απ' τα αρβίθια κι απ' τ' άλλα μπουμπόλια και πότε ξεσπορώντας ρόκες και ρόιδια.
Ζωή Στο Χωριό
