Δυό γιούδις είχιν η κυρά Βάσιου. Ου ένας ου τρανός έφυγιν ια ν' Αμερική, πως πάηναν τότι ου κόσμους να καζαντίσ΄ν κι σι καναδυό χρόνια νάρθ'ν ουπίσ' Αμιρικάν' μι παράδις, όσ΄γυρνούσαν γιατί πουλλοί ξιαπόμνησκαν ικεί. Ου άλλους ου γιός έκατσιν σπίτ' κι τυρανιούνταν μι τ' αμπέλια.
'Ολου κι καρτιρούσιν η μάνα κάνα γράμμα να μαθαίν' τίπουτα απ' τουν ξινητιμένου.
Άντα έγλιπιν καμμιά καρακάξα να κάθιτι στα κιραμίδια κι να λαλάει- γράμμα θα νάχουμι- καρτιρούσιν πίσου απού ν΄πόρτα να πιράσ' ου Νικουλάκ'ς ου Πάικους ου ταχυδρόμους να τουν ρουτήσ';
Ου Νικολάκ'ς ήξιριν ν'απαντάει μι τουν τρόπου τ' κι δεν ίλιγιν μόνι ένα ξηρό όχι.Δεν ήθιλιν να κακουκαρδίσ' καέναν.
Άντα έρχουνταν γράμμα, όλου χαρά η κυρά Βάσιου καρτιρούσιν νάρθ' τ' αργά απ' τ' αμπέλι ου
Λιόλιους να του διαβάσ' κι αυτός κι να χαρεί.
-Μπρε Λιόλιου, είχαμι γράμμα απ' τουν Κώτσιου!
-Ιχ, γράμμα, τι τούθηλαμι, κάνα τσεκ' δεν μπουρούσιν να στείλ'!
Βαλάντουνιν η μάνα αλλά δεν ίλιγιν τίπουτα. Άντα έρχουνταν πάλι του διπλό του γράμμα - συστημένου κι μι τσεκ' μέσα- καρτιρούσιν πάλι του Λιόλιου να τ' πει να χαρεί κι αυτός.
-Μπρε Λιόλιου, είχαμι γράμμα απ' τουν άλλουν, διπλό, μι τσεκ'!
-Ιχ, τσεκ', τι τούθιλιν, κάνα γράμμα να στέλν' να μαθαίνουμι ια την γειά τ'!
