Είναι η πρόγευση της αιώνιας και απερίγραπτης χαράς και ευφροσύνης που περιμένει όσους, αφού συσταυρώθηκαν με τον (σωτήρα μας) Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του
Του Αγιορείτου μοναχού
Πατάπιου
Καυσοκαλυβίτου
Σ έ συνθῆκες κατάνυξης καί μακριά ἀπό κοσμικότητες καί πυροτεχνήματα ἑορτάζεται τό Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος. Ὁλονύκτιες ἀκολουθίες, βυζαντινοί ὕμνοι, ἐπιβλητικές λιτανεῖες, μελωδικές κωδωνοκρουσίες δημιουργοῦν στά ἱερά ἁγιορειτικά καθιδρύματα ἀνεπανάληπτες πνευματικές στιγμές, συνεγείροντας τίς ψυχές τόσο τῶν μοναχῶν ὅσο καί τῶν πολυάριθμων προσκυνητῶν. Γι᾿ αὐτό, ὅσοι βρέθηκαν Πάσχα στόν Ἄθωνα δηλώνουν ὅτι πρόκειται περί ἀξέχαστης ἐμπειρίας.
Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος δέν σημαίνει μιά ἁπλή θρησκευτική τελετουργία. Σημαίνει συμπύκνωση καί συγκεφαλαίωση ὅλου τοῦ χρόνου καί σύνολης τῆς ζωῆς τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Τό Πάσχα, ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων», ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς κατάνυξης καί τῆς μεγαλοπρέπειας στό ἁγιορειτικό λειτουργικό τυπικό.
Ὁ καθένας πού, ἔστω καί γιά μόνο μία φορά, ἔζησε αὐτή τή νύχτα «τήν σωτήριο, τήν φωταυγῆ καί λαμπροφόρο» καί πού γεύτηκε ἐκείνη τή μοναδική χαρά γνωρίζει ὅτι τό Πάσχα εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μία ἑορτή· πολύ πέρα ἀπό μία ἐτήσια ἀνάμνηση ἑνός ἱεροῦ γεγονότος πού πέρασε.
Τό Πάσχα μᾶς εἰσάγει σ᾿ ἕναν ἄλλον αἰώνα, σέ μία νέα διάσταση, πού προαναγγέλλει τόν ἀναμενόμενο κόσμο· βασιλεία πού εἶναι ἤδη παροῦσα, μυστικά καί ὀντολογικά ἀνάμεσά μας:
«Ὦ Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον, Χριστέ. Ὦ Σοφία καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον Σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου» (Ἀναστάσιμος Κανόνας στόν Ὄρθρο).
Μία ξεχωριστή εὐωδία κατακλύζει τούς προσκυνητές ἀπό τά φύλλα τῆς δάφνης -σύμβολο τῆς νίκης- πού εἶχαν σκορπιστεῖ τό πρωί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, τήν ὥρα πού ψαλλόταν ὁ ὕμνος «Ἀνάστα ὁ Θεός κρίνων τήν Γῆν». Ὁ ἀθωνικός ναός ἀστράπτει, φαιδρυνόμενος ἀπό τό φῶς τῶν πασχαλινῶν λαμπάδων ἀλλά καί τῶν κεριῶν τοῦ χοροῦ καί τῶν πολυελαίων, πού οἱ ἐκκλησιαστικοί ἔχουν κινήσει ρυθμικά, δίνοντας μέ τόν τρόπο αὐτόν τόν δοξαστικό τόνο τῆς ἡμέρας. Ἐκπέμπουν ψηλά ὡς τόν τρούλο καί τούς κατάγραφους τοίχους τήν κινούμενη φωτοχυσία, καταυγάζοντας τίς αὐστηρές ἀσκητικές μορφές τῶν ἱστορημένων ἁγίων, προσδίδοντας μία ὡραιότητα πέραν τοῦ κόσμου τούτου καί ἐξιδανικεύοντας τόν τόπο καί τόν χρόνο.
Ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀνάστασης εἶναι ὁλονύκτια, μπροστά στά καθολικά τῶν μονῶν ἤ στά κυριακά τῶν σκητῶν, ὅπου τήν ἴδια ὥρα ἠχοῦν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες. Καί τί καμπάνες! Περισσότερες ἀπό χίλιες, φτιαγμένες ἀπό τά καλύτερα ὑλικά, μέ τή μεγαλύτερη ἀπ᾿ αὐτές στή Μονή Ἁγίου Παντελεήμονος νά ζυγίζει δώδεκα τόνους καί ὁ ἦχος της νά ἀκούγεται ὥς τίς Βόρειες Σποράδες!
Νίκη επί του θανάτουὉ ἡγούμενος, οἱ ἱερεῖς καί οἱ λοιποί μοναχοί, κρατώντας ἀναμμένες λαμπάδες, περιέρχονται τόν ναό καί τά παρεκκλήσια, τίς σειρές τά στασίδια, ἀπευθύνοντας ὁ ἕνας στόν ἄλλον τό «Χριστός Ἀνέστη». Τά πρόσωπά τους λάμπουν, καθώς ἀπαντοῦν «Ἀληθῶς Ἀνέστη» μέ δυνατή φωνή, βέβαιοι γιά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στόν θάνατο, τόν θρίαμβο τοῦ φωτός πάνω στό σκοτάδι.
Μέ τή χαραυγή ἡ Θεία Λειτουργία ὁλοκληρώνεται, ὁπότε μοναχοί καί προσκυνητές παρακάθονται στήν τράπεζα γιά τό πασχαλινό τραπέζι, πού ἀποτελεῖται ἀπό ψαρόσουπα καί ψάρι, συνήθως ροφό, μιά πού στό Ἅγιον Ὄρος δέν κρεωφαγοῦμε.
Οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στό Περιβόλι τῆς Παναγίας κορυφώνονται τήν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα μέ τίς λιτανεῖες, καθώς ὅλες οἱ ἀθωνικές μονές ἔχουν τυπικό νά λιτανεύουν τίς θαυματουργές εἰκόνες τῆς Θεοτόκου τή Δευτέρα ἤ τήν Τρίτη ἤ ἄλλη μέρα, ἕως τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου, κάνοντας ἁγιασμούς στούς κήπους καί στήν εὐρύτερη περιοχή τους. Τό Πάσχα πανηγυρίζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· «θανάτου τήν νέκρωσιν, Ἄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν...», ὅπως ψάλλουμε στόν ἀναστάσιμο Ὄρθρο. Καί αὐτή ἡ «ἄλλη βιοτή», ἡ νέα ζωή πού πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια «ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου», προσφέρθηκε σ᾿ ὅλους μας.
Ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν ἀναστημένο Χριστό λάβαμε τό δῶρο αὐτῆς τῆς νέας ζωῆς καθώς καί τή δύναμη νά τήν ἀποδεχθοῦμε καί νά ζήσουμε διά μέσου της· τή δύναμη νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀκόμα καί αὐτόν τόν ἴδιο τόν θάνατο· μιά πού μέ τόν δικό του σταυρικό θάνατο ὁ Χριστός ἄλλαξε τή φύση ἀκριβῶς τοῦ θανάτου.
Τόν ἔκανε πέρασμα-διάβαση-«Πάσχα» στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μεταμορφώνοντας τή δραματικότερη καί τραγικότερη στιγμή τοῦ ἀνθρώπου σέ αἰώνιο θρίαμβο. Μέ τό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ὁ Χριστός μᾶς ἔκανε μετόχους τῆς Ἀναστάσεώς Του. Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ἐκείνους τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἔχει νεκρωθεῖ ἀπό τά πάθη καί, ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.
Μηνύματα ἀπό τό Πάσχα: Ἡ ἀγάπη καί η εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο. Τίποτε δέν εἶναι τό ἴδιο μετά τήν Ἀνάσταση. Τήν Ἀνάσταση, πού βιώνεται ὡς γεγονός τοῦ παρόντος χρόνου μέσα στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
dimokratianews.gr
