Ἀγαπητοί μου Ἐνορίτες.
Κατά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στό δοξαστικό τῶν αἴνων, γράφει ὁ ὑμνογράφος καί ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μία σπουδαιότατη φράση: «…ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἴνα θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν Ἀδάμ θεό, κατά μυστηριώδη τρόπο.
Κατά τή μέγιστη τῶν ἑορτῶν, τό Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει στό ἐξαποστειλάριο: «σαρκί ὑπνώσας ὡς θνητός, ὁ Βασιλεύς καί Κύριος, τριήμερος ἐξανέστης, Ἀδάμ ἐγείρας ἐκ φθορᾶς…». Ἐσύ πού εἶσαι ὁ Θεός καί ὁ Βασιλιάς, κοιμήθηκες – πέθανες – ὡς θνητός ἄνθρωπος, ὅμως ἀναστήθηκες μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες, καί σήκωσες, ἀπέσπασες τόν Ἀδάμ ἀπό τή φθορά…
Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τό κηρύττουν καί τό ὁμολογοῦν ὅτι, «ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο κατά χάριν θεό».
Λέγοντας τή λέξη «Ἀδάμ» καί τή λέξη «ἄνθρωπον», ἀσφαλῶς δέν ἀναφέρονται μόνο σέ ἕναν ἄνθρωπο ἀλλά δι’ αὐτῶν τῶν λέξεων ἀναφέρονται σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, στό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τόν πρῶτο ἄνθρωπο μέχρι καί τόν τελευταῖο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας.
Ἀναφέρονται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅσοι ξεκίνησαν τή ζωή τους στή μήτρα κάποιας μητέρας, ἀσχέτως ἄν ἔζησαν λίγα λεπτά τῆς ὥρας ἤ πολλούς αἰῶνες. Ἀναφέρονται σ’ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, καί ὀνομάζουν τό πλῆθος ὅλων τῶν ἀνθρώπων, Ἀδάμ ἤ ἄνθρωπο.
Ἡ ἔκφραση αὐτή δέν εἶναι τυχαία οὔτε ἄνευ σημασίας. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι ἄνδρες ἔχουν τό λόγο τους καί τόν σκοπό τους, νά ὁμιλοῦν κατ’ αὐτόν τόν τρόπο. Ἐκφραζόμενοι ἔτσι, θέλουν νά δηλώσουν τήν ἑνότητα πάντων τῶν ἀνθρώπων στή μία φύση, ὡς ἕνα ἄνθρωπο, ὡς ἕνα σῶμα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι πού γεννήθηκαν, ἐκεῖνοι πού ζοῦν, ἐκεῖνοι πού δέν γεννήθηκαν ἀκόμη, ἐκεῖνοι πού συνελήφθηκαν ἀλλά πέθαναν καί δέν εἶδαν τό φῶς τῆς ἡμέρας, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπ’ τούς πρώτους, ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, μέχρι καί τόν τελευταῖο, σ’ ὅλη τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς.
Ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν τό ἕνα σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας. Δέν εἶναι ξεχωριστά καί αὐτοτελῆ καί αὐτόνομα ἄτομα ἀλλά προσωπικότητες ξεχωριστές, πού ἔχουν μεταξύ τους σχέση καί συνοχή καί ζωή, ὅπως τά ζωντανά κύτταρα ἑνός ζωντανοῦ σώματος.
Τήν εἰκόνα αὐτή ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. ΙΒ΄ 12) λέγοντας: «Τό σῶμα εἶναι ἕνα καί ἔχει μέλη πολλά, ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος ἄν καί εἶναι πολλά, ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα.» Προβάλλοντας αὐτή τήν εἰκόνα, θέλει νά μᾶς κάνει γνωστή τήν ζωντανή ἑνότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τήν ἔχει ἕνα ζωντανό καί ὑγειές σῶμα μέ ὅλα του τά κύτταρα.
Εἶναι μία καταπληκτική εἰκόνα μέ παγκόσμιες καί διαχρονικές διαστάσεις. Ἄν οἱ ἄνθρωποι ἔβλεπαν ἔτσι τήν ἀνθρωπότητα, ἡ ἀνθρωπότητα θά ἦταν πολύ διαφορετική. Τά κράτη, οἱ πόλεις, τά χωριά, οἱ γειτονιές, ἡ κάθε οἰκογένεια θά ζοῦσαν εἰρηνικά καί ἁρμονικά, φιλικά, ὅπως ζεῖ ἕνα ὑγειές σῶμα, ὅπου ὅλα τά κύτταρά του συνεργάζονται μέ μία ἀπίστευτη τελειότητα καί συνεργασία.
Ἄν οἱ ἄνθρωποι ἔβλεπαν τήν ἀνθρωπότητα ὡς ἕνα σῶμα, ἡ στάση τους ἀπέναντι στούς ἄλλους θά ἦταν, ὅπως τήν ὁρίζει ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, ὁ Δημιουργός τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Θεός ἔπλασε τούς ἀνθρώπους ἀπό ἀγάπη καί μέ σοφία. Ἐπειδή εἶναι φιλάνθρωπος, μᾶς φανέρωσε τό θέλημά του ὑπό τή μορφή κανόνων καί ἐντολῶν, γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε τή ζωή μας, ὡς κοινωνίες, μέ ἁρμονία καί ἀγάπη καί εἰρήνη καί μακαριότητα. Οἱ κανόνες καί οἱ ἐντολές εἶναι τό θεϊκό πλαίσιο μέσα στό ὁποῖο, ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρωπότητα ἄν κινοῦνται, ὁδεύουν μέ ἀσφάλεια καί ἀκρίβεια τήν ὁδό τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ».
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί ἡ πανανθρώπινη κοινωνία εἶναι «κατ’ εἰκόνα τῆς Θείας κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Θεός εἶναι μία φύση ἀπαρτιζόμενη ἀπό τρία πανάγια πρόσωπα, τόν Πατέρα, τον Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, τά ὁποία εἶναι Ἀγάπη καί ζοῦν καί συνυπάρχουν ἀϊδίως ἐν ἀγάπη. Ἡ ἀνθρωπότητα, δηλαδή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἶναι μία φύση, ἀπαρτιζόμενη ἀπό πλῆθος πολύ ἀνθρωπίνων προσώπων.
Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εἶναι μακάριος. Ἄν θά θέλαμε νά ζοῦμε μέ μακαριότητα, ὁ μόνος τρόπος εἶναι νά ζοῦμε μέ ἀγάπη πρός τό Θεό καί μεταξύ μας.
Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του.
Ἡ ἀγάπη μεταξύ μας εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν» (Ἰω. ΙΔ΄ 15-21)
Ἡ κάθε παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁμαρτία, εἶναι ἀστοχία, εἶναι ἀποτυχία. Εἶναι ἔγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅταν, ὅμως, βλάπτω τήν ἀνθρωπότητα, βλάπτω καί τόν ἑαυτό μου, ἐπειδή εἶμαι μέλος τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐπειδή ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ἕνα σῶμα. Ὅταν στό σῶμα ἕνα μέλος ἐπιτίθεται ἐναντίον ἑνός ἄλλου μέλους ἤ ἀδικεῖ ἕνα ἄλλο ἤ ἀδιαφορεῖ γιά ἕνα ἄλλο, τότε τό σῶμα φθείρεται, καταστρέφεται, πάσχει, πονάει, πεθαίνει.
Ἄν βλέπαμε τήν ἀνθρωπότητα ὡς ἕνα σῶμα, ἡ στάση μας θά ἦταν ἀγαπητική τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο.
Οἱ σχέσεις μας θά ἦταν σχέσεις ἀλληλοβοήθειας, σεβασμοῦ καί ἐνισχύσεως. Θά ἐξέλιπαν ὁ ἐγωϊσμός, ὁ ἀτομισμός, ἡ ἀδικία, ἡ πλεονεξία, τό ψεῦδος, ἡ κλοπή, ἡ συκοφαντία, οἱ φόνοι, ἡ ὁποιαδήποτε βία.
Ἐπειδή τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας, ὅλων τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδάμ, εἶχε φθαρεῖ σέ ἔσχατο σημεῖο ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἦταν πλησίον τοῦ ἀφανισμοῦ, ἦλθε ὁ Σωτήρας Χριστός καί μᾶς πρόσφερε τό δικό του ἀναστημένο Σῶμα, νικώντας τήν ἁμαρτία, τή φθορά καί τόν θάνατο, καί μᾶς καλεῖ νά ἐσέλθουμε σ’ Αὐτό.
Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἅγιο, δέν ὑπάρχει σ’ αὐτό ἁμαρτία ἀλλά Δικαιοσύνη καί Ἁγιασμός, ὑπάρχει Ἀγάπη καί Χαρά, Ἔλεος καί Εἰρήνη, Ἀγαθοσύνη καί Συγχώρεση.
Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ἀληθινή κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι πάλι ὁ Ἕνας ἄνθρωπος, ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία «ἡτοίμασεν ἑαυτήν» διά τόν γάμον της μετά τοῦ ἀρνίου. (Ἀποκ. ΙΘ΄ 8) καί ἡ ὁποία μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καλεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό λέγοντας: «Ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ». (Ἀποκ. ΚΒ΄ 16-20)
Εὐχή μου, νά εἴμαστε ὅλοι μέλη στό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά συνδοξαζόμαστε μαζί μέ τόν Χριστό στούς ἀπέραντους αἰῶνες τῆς Βασιλείας του!
Μέ ἀναστάσιμες εὐχές
ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
