ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΟΛΙΑΝΤΑ
Στη διάλεξη που διοργανώθηκε από το δικτυακό τόπο www.siatistanews.gr και το Τοπικό Συμβούλιο Σιάτιστας στις 21 Αυγούστου 2016 με θέμα Σιατιστινοί γράφουν για τη Σιάτιστα, παρουσιάστηκε ένα κείμενο του σιατιστινού δημοσιογράφου Γιάννη Ταχογιάννη το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ φ.25ης Δεκεμβρίου 1933 με τίτλο ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΟΛΙΑΝΤΑ το οποίο αναφέρεται σε ένα άναμμα της κλαδαριάς στα ΤΡΙΑ ΠΗΓΑΔΙΑ λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1912 και στον λαϊκό μουσικό της πατρίδας μας που πέρασε στις μνήμες μας σαν ένα από τα γλυκύτερα κλαρίνα, στο Τζουτζόπκο (Γιώργο Κάστια).
Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα:
«Μα αυτή τη φορά η νύχτα η μεγάλη, η χρονιάρα, η τρανή θα γιορταζότανε στα βουβά και στα μουγκά. Ο μάγος που θα την γέμιζε κελαϊδισμούς με το κλαρίνο του, το Τζουτζόπκο, ήταν μήνες άρρωστος στο κρεββάτι και μάλιστα λέγανε πως βρισκότανε στα τελευταία του…
Ξαφνικά όλων οι καρδιές λαχτάρησαν κι’ όλοι έφεραν τα χέρια τους στα μάτια, σαν νάθελαν να διώξουν κάποιον κακό βραχνά. Και μήπως δεν έβλεπαν; Εκεί μπροστά τους ένας άνθρωπος σκελετωμένος, φάντασμα παρά πλάσμα ζωντανό, με ένα κλαρίνο στη μασχάλη, τους παραμέριζε όλους κι’ άνοιγε δρόμο και προχωρούσε με τρεμάμενα πόδια προς το κέντρο της πλατείας. Ήταν ο Τζουτζόπκος που όλοι τον ήξαιραν στο κρεββάτι να βρίσκεται στα τελευταία του.
Όσο να αναρωτηθή κι’ όσο να καλοπιστέψη ο καθένας τα μάτια του, χιλιάδες αηδόνια γέμισαν τον αέρα με τους γλυκούς κελαϊδισμούς των. Όλοι τον αναγνώριζαν τώρα. Ήτανε αυτός με το μάγο του κλαρίνο. Άρρωστος ήταν του θανατά, μα πώς μπορούσε να λείψη από μια τέτοια γιορτή; Πώς μπορούσε ενώ όλοι αυτόν περίμεναν, να παίξη, αυτός να ριχτή πισοκάπουλα στο άτι του Χάρου και να φύγη σαν λιποτάχτης; Αυτό ήταν αδύνατο. Κι’ ενώ ο Χάρος του χτυπούσε το παράθυρο αυτός γλύστρησε από την πόρτα, σαν υπνοβάτης και πήγε εκεί που τον περίμενε η χαρά…
Με τις πρώτες νότες που ξεχύθηκαν από το μάγο όργανο, ξεχείλισε από τα στήθεια όλων η χαρά, κι’ άναψεν ο χορός και το γλέντι. Και το κλαρίνο, το θείο κλαρίνο του Τζουτζόπκου, όλο γινότανε πειο γλυκόλαλο, πότε σαν αηδόνι, πότε σαν γαλιάντρα, πότε σαν ερωτευμένο πουλί, πότε σαν πληγωμένη νεράιδα, και τρίλιζε όλο και πειο γλυκά:
-Κόλιαντα, μπάμπω κόλιαντα…
Ανήμερα Χριστούγεννα, στο σπίτι του, το φτωχό γύφτο τον θρηνούσαν νεκρό. Μα πριν κατεβεί στον άλλο κόσμο έπαιξε με το μαγεμένο του όργανο τα τελευταία κόλιαντα…»
Περισσότερα στο http://www.siatistanews.gr/21-8-2016/bibliografia-1--text-images.pdf
